Rozdział 5

Dziś narracja w pierwszej osobie. Łatwiej było mi oddać emocje i uczucia bohaterki. Kolejne odcinki być może będę pisać tak samo. No i przede wszystkim dziś smutna końcówka i to nawet bardzo. No, ale od początku miałam takie założenie jeśli chodzi o to opowiadanie. Choć nie powiem, żal mi to pisać :(

Pisane przy dźwiękach "Jeszcze się spotkamy" - Marcina Kindli & Piotra Kupichy

~~~~

Tak długo wyczekiwana sobota wreszcie nadeszła. Dzień był słoneczny, z idealnie czystym, błękitnym niebem. Wymarzony dzień na ślub. Moje ciało i umysł ogarnęła nieopisana euforia na przyszłe wydarzenia, wkrótce mające mieć miejsce. Myśli błądziły gdzieś przy Leo, choć był on na razie kilkanaście ulic dalej od mojego domu. Przyszłość jawiła mi się w samych kolorowych barwach, bez cienia ani jednej smugi. Szczęście rozpierało mnie całą, od czubka głowy, aż po koniuszki palców u stóp. 

Wybrałam prostą, białą sukienkę przed kolano z krótkim rękawkiem i bez dekoltu. W dłoni trzymałam tylko jedną białą róże. Westchnęłam, tak długo czekałam na ten dzień. W chwili gdy rozmawiałam z Leo po raz pierwszy, już wiedziałam, że chcę z nim być. 

Zakochałam się od pierwszego wejrzenia, ale to nie była jakaś obsesja, tak jak w przypadku Belli. Po prostu nie potrafiłam przestać o Nim myśleć, a na każdej przerwie między zajęciami miałam nadzieję zobaczyć Go, choć przez krótką chwilę. Pierwsze wielkie szczęście poczułam, gdy zaczął ze mną rozmawiać. Miałam wtedy wrażenie, że urosłam i chodzę w chmurach. 

- Hej - drgnęłam lekko czując dłoń na ramieniu, byłam tak bardzo pochłonięta swoimi myślami, że nie zauważyłam kiedy ktoś podszedł - Grosik za Twoje myśli, mała. 

Uniosłam głowę, by zobaczyć rozmówcę i natychmiast utonęłam w ślicznych oczach o ciepłej, czekoladowej barwie. 

- To nic takiego - poczułam jak palą mnie policzki i pomyślałam, że gorzej już być nie może. Nigdy nie miałam chłopaka i kompletnie nie wiedziałam co mam powiedzieć, a oto przede mną stał jeden z nich, przystojny jak marzenie Leo - Muszę iść, cześć. 

- Czekaj, chyba możesz mi poświęcić chwilę - zacisnął palce na moim ramieniu i nie puścił tak długo, póki nie spojrzałam mu w oczy i nie skinęłam lekko głową - Jestem Leo. 

- Wiem - wyrwało mi się cicho i zarumieniłam się na nowo. W Jego oczach pojawiło się zaskoczenie, ale zaraz się uśmiechnął delikatnie. Właśnie ten uśmiech dodał mi odwagi - Charlie. 

- A więc chciałem się zapytać... - urwał nagle, tak jakby nie wiedział co ma dalej powiedzieć - Czy się ze mną umówisz? 

- Tak - jedno proste słowo sprawiło, że poczułam jak unoszę się nad ziemią, a na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. 

Pierwsza randka była dla mnie równie stresująca co nasza pierwsza rozmowa. Bardzo się wtedy denerwowałam i żałowałam, że nie ma nikogo kto by mnie zrozumiał. Być może zrobiłby to tata, ale instynktownie czułam, że potrzebuję do tego mamy, której już od dawna nie miałam. Wiedziałam, że to nie był jej wybór, że musiała odejść, bo choroba była silniejsza od niej. Brakowało mi jej jednak tak bardzo, jak bardzo brakuje nie raz tlenu. 

To właśnie na pierwszą randkę Leo przyniósł mi białą różę. Wciąż pamiętam te wesołe iskierki w Jego oczach, zawsze gdy na Niego patrzę jego oczy święcą się tak samo jak wtedy. 

- Cześć, bałem się, że możesz się rozmyślić - wręczył mi różę i pocałował w policzek. 

- Dlaczego miałabym się rozmyślić? - zanurzyłam twarz w białych płatkach, wciągając delikatny zapach - Marzyłam o tej randce od tak dawna... 

Poczułam jak palą mnie policzki tak intensywnie, jak jeszcze nigdy w życiu. 

- Przepraszam. Zapomnij, że w ogóle coś takiego powiedziałam - odwróciłam się na pięcie, by uciec gdziekolwiek.

- Znów chcesz uciekać? - jego palce zacisnęły się na moim ramieniu. Już po chwili znajdowałam się w kokonie jego ramion, a On uważnie mi się przyglądał - I ja też o tym od dawna marzyłem... 

Całkiem niespodziewanie poczułam Jego wargi na moich, tak nagle pochylił głowę. Muskał moje usta delikatnie, tak jakby nie wiedział na co może sobie pozwolić. Moje ręce same powędrowały na Jego kark, dokładnie tak jak moje usta, które rozchyliły się pod działaniem tajemniczej siły jaką był Jego dotyk. 

- Mam nadzieję, że nie chcesz już uciekać - usłyszałam tuż przy uchu Jego cichy głos. 

- Nie chcę. 

- A czego chcesz? 

- Ciebie, tylko Ciebie. 

Otarłam jedną samotną łzę, która spłynęła mi po policzku, na tamte równie szczęśliwe co dzisiejszy dzień wspomnienia i wygładziłam sukienkę. 

Drewniany z zewnątrz kościół nie był duży, ale w środku za to pięknie odnowiony. Leo i ja weszliśmy razem, trzymając się za ręce i patrząc na czekającego już księdza. Stał przed ołtarzem ze złożonymi do modlitwy dłońmi. W ławkach siedzieli już nasi rodzice. Gdzieś z tyłu nawet zauważyłam doktora Cullena z rodziną, bo Bella cały czas ukradkowo zerkała w ich stronę. 

Kazanie było krótkie i z prostym przesłaniem, że warto kochać, bo właśnie dla tej drugiej osoby można stać się kimś lepszym, a my nie jesteśmy stworzeni do samotności. 

Podaliśmy sobie prawe dłonie, a ksiądz przewiązał je końcem stuły. 

- Ja Leo biorę sobie Ciebie Charlie za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci. 

- Ja  Charlie biorę sobie Ciebie  Leo za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci. 

Patrząc w jego oczy uśmiechnęłam się delikatnie. Już od momentu wypowiedzenia tych słów czułam się jego żoną. Nie potrzebowałam czekać, aż ksiądz to ogłosi. 

- Charlie przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. 

-Leo przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. 

- Ogłaszam Was mężem i żoną. Co Bóg złączył niech człowiek nie rozłącza – słowa starszego księdza rozniosły się echem po niewielkim kościołku – Możesz pocałować żonę.

Duże, ciemne oczy patrzyły na mnie z ciepłem i miłością. Czułam się najszczęśliwszą istotą na ziemi. Silne dłonie spoczęły na mojej talii, a ukochane usta na moich wargach. Delikatny pocałunek zwiastował obietnicę rozkoszy... 

Z kościoła wyszliśmy powoli, a czekający przy drzwiach goście obsypali nas ryżem na szczęście. Trzymając się za ręce zeszliśmy po schodkach i stanęliśmy na okrągłym skwerku. Fotograf już czekał z aparatem. Błysk flesza oślepił mnie nagle, a tuż po nim usłyszałam niespodziewany strzał z pistoletu. Głuchy odgłos uderzenia przywrócił mnie do rzeczywistości.

                                                                        

Leo leżał na ziemi. Czerwona plama znaczyła śnieżnobiałą koszulę pośrodku piersi. Widziałam jak gaśnie w oczach i nie mogłam nic zrobić.

- Nie odchodź, proszę – wyszeptałam z rozpaczą mocno ściskając jego dłoń – Potrzebuję Cię.

- Przepraszam, nie wytrzymam – Jego umięśniona ręka zawsze taka silna, teraz słaba błądziła gdzieś w moich włosach - Wiesz, że Cię kocham. Na zawsze.

- Kocham Cię. – zamykając oczy pełne łez, dotknęłam Jego ust i trwałam tak długą chwilę.

Spojrzałam w Jego oczy, ale były już nieruchome. Uniosłam dłoń i delikatnie zamknęłam Jego powieki. Fala łez była silniejsza ode mnie i już po chwili znaczyły moją twarz.

Ułożyłam się przy Nim na boku, na zimnym brukowanym chodniku i przytuliłam się do jeszcze ciepłego ciała, głowę kładąc na zakrwawionej piersi. Byłam gotowa umrzeć, byle zaraz, byle się z nim nie rozstawać...